“Annenin Kaderi Kıza” Derdinde İnanmazdım Annem…

Doğruymuş Annem. Herşeyimle sana benzemeye başladım gitgide. Öyle kızıyorum ki kendime. Merhametime. Kızamıyorum bana defalarca yamuk yapanlara. Bana silah doğrultanlara çiçek veriyorum. İyi mi yapıyorum Annem. Cevabın yankılanıyor kulağımda. “Boş ver kızım, sen iyi ol. Ele bakma. Kötüyle kötü olma.” 

Öyle doluyum ki Annem. Aslında öfkeliyim de. Sana ve babama. Gelen geçen kazık atıyor ya. Kollarım uyuşuyor düşündükçe. Atı alan Üsküdar’ı geçiyor Annem. Sırf “Kötüyle kötü olmayın” sözlerin öyle işlemiş ki yüreğimize. Yapmak istesem de yapamıyorum. 

“Amannnnn” derdin ya hep. “Hiçte takmıyorum”. Kandırmışsın bizi yıllarca Annem. Bak hasta ettin kendini. Şimdide ben başladım “Amannnn takmıyorum” demeye. Kandırıyorum herkesi. Seni, ablamı, dostlarımı. Takıyorum Annem. Öyle bir takıyorum ki kafaya uyuyamıyorum geceleri. Sabah ediyorum. Kalkıyorum sigara üstüne sigara içiyorum. Doğru ya üzülmeyesiniz diye “Sigarayı bıraktım” demiştim. Kandırmıştım yine sizleri. Çok ta sevinmiştiniz…

Şimdi daha iyi anlıyorum Annem seni. “Sabahı sabah ettim, uyuyamadım dün gece” derdin hep. Takıyormuşsun be Annem her şeyi, herkesi… Kendini hasta edecek kadar takıyormuşsun. Kaderim sana Annem. Kalmadı bir beklentim hayattan…

Dün gece Meleğimiz bile ağladı telefonda. Senin kaderin kızlarından kızlarına mı geçecek böyle?