Bilge İle Yılanın Hikayesi: “Sende Evlat Acısı, Bende Kuyruk Acısı Hikayesi”

Dün akşam gelişen, başımıza gelen bahtsız olaylar sonucu anlattım bu hikayeyi eşime. “Bu bahtsızlıklarımız, bu hikaye gibi olursa hiç şaşırma!” dedim. Dediğim gibi de oldu. Müneccim bokumu yedim anlayabilmiş değilim…

Son günler yaşadığımız olayların tam tercümesi bu hikayedir…

Bir zamanlar yoksul adamın biri bir yılanla dost olmuş. Adam ne zaman başı sıkışsa, darda kalsa, yılanın kuyusunun başına gidermiş. Orada bekler; yılan da kuyudan çıkıp adama bir altın lira verirmiş. Bu hep böyle sürmüş.

Derken aradan uzun yıllar geçmiş. Adam bir gün hastalanmış. Yataktan kalkamaz olmuş. Sonra oğlunu çağırmış. Oğluna demiş ki: “Filanca kuyunun yanına git. Orada bekle, bir tane yılan çıkacak oradan. O yılandan korkma dosttur o yılan. Yılan sana bir altın lira verir onu alır gelirsin” demiş.

Neyse çocuk gitmiş kuyunun başına, beklemiş. Yılan gerçekten çıkmış ve yere bir altın lira bırakmış. Çocuğun aklından şeytanlık geçecek ya, kafasından geçirmeye başlamış: “Demek ki  kuyu altın dolu! Ben bu yılanı öldürürsem; kuyudaki altınları çıkartır zengin olurum.” demiş. Ve yerden hemen bir taş almış. Taşı yılana fırlatmış. Yılanın kuyruğu kopmuş. Tabi yılan da can havliyle çocuğun üstüne atlayıp ısırmış. Çocuk zehirlenip ölmüş.

Aradan zaman geçmiş. Ve adam iyileşmiş. Adam aslında bilgeymiş. Ve olayın iç yüzünü de bilmekteymiş. Bir süre sonra kuyunun yanına gitmiş. Sonra yılan da çıkmış. Adam yılana bakmış, bakmış, bakmış ve demiş ki:“Yılan kardeş, bizim çocuk bir densizlik yapmış ve cezasını da bulmuş. Ama biz dosttuk ve yine dost kalabiliriz” demiş.

Ama yılan bu teklife yanaşmamış. “Yok yok bu imkansız” demiş.

“Sende bu evlat acısı, bende de bu kuyruk acısı olduktan sonra artık biz dost olamayız” demiş…